Αύγουστος, ώρα για το ετήσιο ταξίδι στη νήσο καταγωγής, τη Νάξο. Για να μας βγει πιο οικονομικά, εγώ και η ξαδέρφη μου αποφασίσαμε να αντέξουμε τις οχτώ ώρες στο που χρειάζονταν για να πάει το καράβι στη Νάξο.
Αν και δεν είχαμε πάρει καμπίνα, θα μπορούσαμε να καθίσουμε, ή μάλλον να ξαπλώσουμε όπως κι όπως, στα σαλόνια στο εσωτερικό του πλοίου. Όμως, είτε γιατί είχε πολύ κόσμο και δεν χωρούσαμε, είτε γιατί ήμασταν πιο άνετα, αποφασίσαμε να περάσουμε εκείνο το βράδυ στο εξωτερικό κατάστρωμα. Κι ας έκανε μπρρρ κρύο. Όποιος έχει ταξιδέψει παρομοίως, ξέρει πόση ψύχρα κάνει στο κατάστρωμα ενός πλοίου σε πορεία, ειδικά βραδιάτικα κι ας είναι μες στο κατακαλόκαιρο!
Να ήταν μόνο το κρύο... Από την αρχή η κατάσταση φαινόταν...το λιγότερο περίεργη! Πιο πέρα ένας τύπος ροχάλιζε τόσο δυνατά που δεν άφηνε κανέναν σε ακτίνα καταστρώματος να μπορέσει να κοιμηθεί πραγματικά έστω και λίγο. Εκτός ίσως από τη ξαδέρφη μου που χαμπάρι δεν σκαμπάζει όταν την παίρνει ο ύπνος όπως κι είχε γίνει ήδη. Από την άλλη μεριά, κάτι ξένοι με τους υπνόσακούς τους προσπαθούσαν να βολευτούν όσο το δυνατόν καλύτερα ενώ αλλάζανε συνεχώς θέση ύπνου. Μόνο που δεν αλλάζανε θέση ξαπλωμένοι ή βγαίνοντας από τους υπνόσακους... Φαίνεται τους ήταν πιο εύκολο να κινηθούν χοροπηδώντας μες στους σάκους τους! Όπως ακριβώς στις τσουβαλοδρομίες. Κι έβλεπες συνέχεια ένα -τσουπ τσουπ- από δω, -τσουπ τσουπ- από κει, κάτι που συμπλήρωνε ωραία το σκαμπανέβασμα του πλοίου.
Κι ένας ακόμη...αυτό που θα λέγαμε "τρελός". Ένας άνθρωπος στον κόσμο του που είχε ανάγκη να λέει συνέχεια και μάλιστα φωναχτά, οτιδήποτε σκεφτόταν. Οτιδήποτε...
Η ξαδέρφη μου ήδη κοιμόταν του καλού καιρού κι επειδή δεν είχε και τόσο χώρο κι έξω, κοιμόμασταν με βάρδιες. Ο άλλος παραπέρα ροχάλιζε. Κι ο άνθρωπος που μιλούσε δυνατά, βάλθηκε να λέει: "Πώς ροχαλίζει αυτός; Και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Πώς ροχαλίζει έτσι; Πώς θα κοιμηθούμε; Και δεν μπορώ να κοιμηθώ! Πώς ροχαλίζει! κλπ κλπ κλπ κλπ!!!!" Ναι, επαναλάμβανε συνεχώς τα ίδια και ότι και να του έλεγα, ακόμη πως τον καταλαβαίνω αλλά τι να κάνουμε, να τον ξυπνούσαμε, τίποτα. Τίποτα δεν τον σταματούσε από το να το λέει. Αφού είχε ανάγκη να το πει...
Έλα που όμως ανέβηκε ξαφνικά στο κατάστρωμα ο Βασίλης! Ο Βασίλης είναι δάσκαλος νοηματικής στη σχολή που πήγαινα και κωφός. Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές και τον είχα συμπαθήσει. Και να που τον πέτυχα στο πλοίο για τη Νάξο! Τι σύμπτωση κι αυτή. Με είδε κι αυτός πάνω στην ώρα και κάτσαμε να τα πούμε λίγο, και λεκτικά και νοηματικά όσο γινόταν. Γιατί ο Βασίλης μπορούσε να διαβάσει τα χείλη κι εγώ ήμουν ακόμη στο 1ο έτος της νοηματικής. Πέρα από το ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνω εξάσκηση, χαρήκαμε πραγματικά που είδαμε ο ένας τον άλλον.
Επικοινωνώντας λοιπόν, λύθηκε μια παρεξήγηση. Ο Βασίλης θα κατέβαινε σε επόμενο νησί του δρομολογίου, στα Κουφονήσια (!) Κάποια αλλαγή που δεν την κατάλαβε αφού την ανακοινώσανε από τα μεγάφωνα και φυσικά τέτοια πληροφορία έμεινε απρόσιτη από όποιον δεν είχε τα "μέσα" να τη μάθει. Το ταξίδι του τελικά θα χρειαζόταν 12 ώρες αντί για τις 8 που νόμιζε! Ευτυχώς που το έμαθε έστω κι από μένα, αλλιώς ποιος ξέρει πραγματικά πόση παραπάνω ταλαιπωρία θα περνούσε σε σχέση με τους άλλους που το ξέρανε;
Καθώς μιλούσα με νοηματική με τον Βασίλη, ο τρελός μας έβλεπε κι αμέσως βρήκε άλλο θέμα που θεώρησε άξιο προσοχής. Ο Βασίλης, καταλαβαίνοντας πως ο τρελός τον είχε σταμπάρει, μου έλεγε με νοηματική: "Δεν είναι καλά ο άνθρωπος...σίγουρα θα παίρνει ναρκωτικά και τέτοια...χάλια!" Κι ο τρελός, από την άλλη, έλεγε: "Πω πω, το καημένο το παιδάκι, δεν μπορεί να μιλήσει, πωπω, το καημένο το παιδάκι δεν μπορεί να μιλήσει,...δεν μπορεί να μιλήσει,...το καημένο,...δεν μπορεί να μιλήσει...!"
Να έχω τη ξαδέρφη μου δίπλα να μην παίρνει χαμπάρι τίποτα απολύτως, τον άλλον παραπέρα να ροχαλίζει σαν ατμομηχανή, τους ξένους να κάνουν -τσουπ τσουπ-, τον τρελό να λέει συνεχώς για το παιδάκι που δεν μπορεί να μιλήσει, τον Βασίλη να μου νοηματίζει πως ο άνθρωπος δεν πάει (προφανώς) καλά, να τα καταλαβαίνω όλα αυτά και να μην μπορώ να πω τίποτα, ε ήταν πια θα έλεγε κανείς, το θέατρο του κουφοπαραλόγου πάνω σε ένα καράβι!
Ευτυχώς, δεν είχε μείνει πολύ ακόμη μέχρι το πλοίο να προσαράξει στη Νάξο. Ξύπνησα τη ξαδέρφη μου από τη νάρκη που έκπληκτη ρώτησε τι συνέβαινε. Τι να της έλεγα;;; Χαιρέτησα τον Βασίλη και τον ευχαρίστησα για την παρέα που μου έκανε μέσα σε...όλα αυτά και του ευχήθηκα καλή συνέχεια με το υπόλοιπο του κουφοταξιδιού! Κινηθήκαμε προς τα κάτω με την αγουροξυπνημένη ξαδέρφη μου κι ο Βασίλης μας χαιρετούσε. Με μια τελευταία ματιά είδα πως ο τρελός πήγαινε να κάτσει κοντά του κι ο Βασίλης μου έκανε, ακόμη κι από μακριά, απεγνωσμένα νοήματα πως πάει στο πιο πάνω κατάστρωμα για να βρει ησυχία! Εύχομαι τουλάχιστον να πέρασε καλά στις διακοπές του!
Αν και δεν είχαμε πάρει καμπίνα, θα μπορούσαμε να καθίσουμε, ή μάλλον να ξαπλώσουμε όπως κι όπως, στα σαλόνια στο εσωτερικό του πλοίου. Όμως, είτε γιατί είχε πολύ κόσμο και δεν χωρούσαμε, είτε γιατί ήμασταν πιο άνετα, αποφασίσαμε να περάσουμε εκείνο το βράδυ στο εξωτερικό κατάστρωμα. Κι ας έκανε μπρρρ κρύο. Όποιος έχει ταξιδέψει παρομοίως, ξέρει πόση ψύχρα κάνει στο κατάστρωμα ενός πλοίου σε πορεία, ειδικά βραδιάτικα κι ας είναι μες στο κατακαλόκαιρο!
Να ήταν μόνο το κρύο... Από την αρχή η κατάσταση φαινόταν...το λιγότερο περίεργη! Πιο πέρα ένας τύπος ροχάλιζε τόσο δυνατά που δεν άφηνε κανέναν σε ακτίνα καταστρώματος να μπορέσει να κοιμηθεί πραγματικά έστω και λίγο. Εκτός ίσως από τη ξαδέρφη μου που χαμπάρι δεν σκαμπάζει όταν την παίρνει ο ύπνος όπως κι είχε γίνει ήδη. Από την άλλη μεριά, κάτι ξένοι με τους υπνόσακούς τους προσπαθούσαν να βολευτούν όσο το δυνατόν καλύτερα ενώ αλλάζανε συνεχώς θέση ύπνου. Μόνο που δεν αλλάζανε θέση ξαπλωμένοι ή βγαίνοντας από τους υπνόσακους... Φαίνεται τους ήταν πιο εύκολο να κινηθούν χοροπηδώντας μες στους σάκους τους! Όπως ακριβώς στις τσουβαλοδρομίες. Κι έβλεπες συνέχεια ένα -τσουπ τσουπ- από δω, -τσουπ τσουπ- από κει, κάτι που συμπλήρωνε ωραία το σκαμπανέβασμα του πλοίου.
Κι ένας ακόμη...αυτό που θα λέγαμε "τρελός". Ένας άνθρωπος στον κόσμο του που είχε ανάγκη να λέει συνέχεια και μάλιστα φωναχτά, οτιδήποτε σκεφτόταν. Οτιδήποτε...
Η ξαδέρφη μου ήδη κοιμόταν του καλού καιρού κι επειδή δεν είχε και τόσο χώρο κι έξω, κοιμόμασταν με βάρδιες. Ο άλλος παραπέρα ροχάλιζε. Κι ο άνθρωπος που μιλούσε δυνατά, βάλθηκε να λέει: "Πώς ροχαλίζει αυτός; Και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Πώς ροχαλίζει έτσι; Πώς θα κοιμηθούμε; Και δεν μπορώ να κοιμηθώ! Πώς ροχαλίζει! κλπ κλπ κλπ κλπ!!!!" Ναι, επαναλάμβανε συνεχώς τα ίδια και ότι και να του έλεγα, ακόμη πως τον καταλαβαίνω αλλά τι να κάνουμε, να τον ξυπνούσαμε, τίποτα. Τίποτα δεν τον σταματούσε από το να το λέει. Αφού είχε ανάγκη να το πει...
Έλα που όμως ανέβηκε ξαφνικά στο κατάστρωμα ο Βασίλης! Ο Βασίλης είναι δάσκαλος νοηματικής στη σχολή που πήγαινα και κωφός. Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές και τον είχα συμπαθήσει. Και να που τον πέτυχα στο πλοίο για τη Νάξο! Τι σύμπτωση κι αυτή. Με είδε κι αυτός πάνω στην ώρα και κάτσαμε να τα πούμε λίγο, και λεκτικά και νοηματικά όσο γινόταν. Γιατί ο Βασίλης μπορούσε να διαβάσει τα χείλη κι εγώ ήμουν ακόμη στο 1ο έτος της νοηματικής. Πέρα από το ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνω εξάσκηση, χαρήκαμε πραγματικά που είδαμε ο ένας τον άλλον.
Επικοινωνώντας λοιπόν, λύθηκε μια παρεξήγηση. Ο Βασίλης θα κατέβαινε σε επόμενο νησί του δρομολογίου, στα Κουφονήσια (!) Κάποια αλλαγή που δεν την κατάλαβε αφού την ανακοινώσανε από τα μεγάφωνα και φυσικά τέτοια πληροφορία έμεινε απρόσιτη από όποιον δεν είχε τα "μέσα" να τη μάθει. Το ταξίδι του τελικά θα χρειαζόταν 12 ώρες αντί για τις 8 που νόμιζε! Ευτυχώς που το έμαθε έστω κι από μένα, αλλιώς ποιος ξέρει πραγματικά πόση παραπάνω ταλαιπωρία θα περνούσε σε σχέση με τους άλλους που το ξέρανε;
Καθώς μιλούσα με νοηματική με τον Βασίλη, ο τρελός μας έβλεπε κι αμέσως βρήκε άλλο θέμα που θεώρησε άξιο προσοχής. Ο Βασίλης, καταλαβαίνοντας πως ο τρελός τον είχε σταμπάρει, μου έλεγε με νοηματική: "Δεν είναι καλά ο άνθρωπος...σίγουρα θα παίρνει ναρκωτικά και τέτοια...χάλια!" Κι ο τρελός, από την άλλη, έλεγε: "Πω πω, το καημένο το παιδάκι, δεν μπορεί να μιλήσει, πωπω, το καημένο το παιδάκι δεν μπορεί να μιλήσει,...δεν μπορεί να μιλήσει,...το καημένο,...δεν μπορεί να μιλήσει...!"
Να έχω τη ξαδέρφη μου δίπλα να μην παίρνει χαμπάρι τίποτα απολύτως, τον άλλον παραπέρα να ροχαλίζει σαν ατμομηχανή, τους ξένους να κάνουν -τσουπ τσουπ-, τον τρελό να λέει συνεχώς για το παιδάκι που δεν μπορεί να μιλήσει, τον Βασίλη να μου νοηματίζει πως ο άνθρωπος δεν πάει (προφανώς) καλά, να τα καταλαβαίνω όλα αυτά και να μην μπορώ να πω τίποτα, ε ήταν πια θα έλεγε κανείς, το θέατρο του κουφοπαραλόγου πάνω σε ένα καράβι!
Ευτυχώς, δεν είχε μείνει πολύ ακόμη μέχρι το πλοίο να προσαράξει στη Νάξο. Ξύπνησα τη ξαδέρφη μου από τη νάρκη που έκπληκτη ρώτησε τι συνέβαινε. Τι να της έλεγα;;; Χαιρέτησα τον Βασίλη και τον ευχαρίστησα για την παρέα που μου έκανε μέσα σε...όλα αυτά και του ευχήθηκα καλή συνέχεια με το υπόλοιπο του κουφοταξιδιού! Κινηθήκαμε προς τα κάτω με την αγουροξυπνημένη ξαδέρφη μου κι ο Βασίλης μας χαιρετούσε. Με μια τελευταία ματιά είδα πως ο τρελός πήγαινε να κάτσει κοντά του κι ο Βασίλης μου έκανε, ακόμη κι από μακριά, απεγνωσμένα νοήματα πως πάει στο πιο πάνω κατάστρωμα για να βρει ησυχία! Εύχομαι τουλάχιστον να πέρασε καλά στις διακοπές του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θες να μας κουφάνεις? Άντε, άσε το σχόλιο σου ;)